Siroua gebergte
|
AZIAM TREK |
|
|
AARDBEVING Het viel niet mee om eerder adequaat nieuws te brengen. Een paar weken terug ben ik er geweest en heb ik zelf kunnen constateren hoe het er voor stond. Na een wandelreis in de woestijn heb ik een 3-daags bezoek gebracht aan het getroffen gebied; waar Brahim en veel van onze mensen wonen. Als je leven in een met plastic afgedekte tent tenminste nog wonen kunt noemen. De meeste dorpen waar we eerder passeerden of overnachtten tijdens bijv. onze z.g. Hammamtocht, zijn compleet weggevaagd of onherstelbaar beschadigd. Veel mensen zijn hier omgekomen. Er zijn provisorische tentenkampen ingericht of portocabins neergezet. Je ziet de verschrikkelijke beelden op TV van kampen in oorlogstijd of na overstromingen, er middenin staan is nog indrukwekkender. Zeker als je dan nog met een glimlach gastvrij wordt onthaald voor een heerlijke maaltijd, zoals wij door Mina en Omar. Ik neem deze familie maar even als voorbeeld. Anderen zijn nog slechter of minder slecht af. Ze hebben met een paar buren tenten voor hun huis staan, waarin ze koken, leven en slapen. Zo’n honderd meter verderop staat een wc-hok, wassen van kleding en zichzelf doen ze in de rivier (waar vrijwel geen water in staat). Voor een warme douche moeten ze een half uur reizen. Hun huis, dat van dat (inmiddels verboden) dakterras staat op instorten. Er gebeurt vooralsnog niks. Het wachten is op overheidsinspecteurs die keuren en aangeven wie er een nieuwe woning krijgt. Tekeningen daarvoor hebben ze al gehad, het gaat om een gebouwtje van 60 m2. De overheid heeft veel op het bord gekregen. Waar ze in ieder geval direct actie op hebben ondernomen, zijn de (wees)kinderen. Veel scholen zijn verwoest of zwaar beschadigd. Alle kinderen, ook de drie jongens van Omar en Mina zijn vrij snel naar grotere plaatsen verhuisd om daar (intern) hun scholing voort te zetten. Het nadeel is dan wel weer dat sommigen zo ver weg zijn dat ze hun ouders niet gemakkelijk kunnen bezoeken (of andersom). Ik heb met hen te doen. De gezinnen die dakloos zijn, krijgen van de overheid een jaar lang zo’n 225 euro per maand om van te kunnen leven. Ook is er steun toegezegd voor het vervangen van die paar stuks vee die ze hadden (wat schaapjes of geiten en als je het wat breder had, misschien een koe of muildier). Het gaat om zo’n 50.000 huishoudens waar ± 12.500 euro voor beschikbaar is (?!). Wie wat wanneer krijgt………..? Momo is met zijn
gezin weer in zijn beschadigde huis gaan wonen (goedlachs als altijd). Ook hij
wacht op de inspecteurs. Het voorjaar komt er gelukkig aan. De winter is redelijk genadig voor hen geweest en er is weinig regen gevallen. Het nadeel daarvan is dan weer dat het overal gortdroog is en er niet gezaaid en geplant kan worden, laat staan geoogst. En dan, als het gaat regenen en – mogelijk pas in het najaar - vriezen, bestaat de kans dat er alsnog van alles naar beneden komt. Ze zijn bang. Door de aardbeving zijn waterlopen en bronnen komen te verliggen, zijn rotsen gescheurd. In Marokko komt de ellende nooit alleen. Zijn ze net de ene ramp een beetje te boven dan volgt het volgende weer. Wat mogen wij ons dan gelukkig prijzen!! De eerste ronde van fondswerving was hartverwarmend! Dankzij de gulle gevers heb ik inmiddels aardig wat mensen een financieel hart onder de riem kunnen steken. Per bank via een aantal betrouwbare mensen of handje contantje toen ik er was. Ik spreid het zo veel mogelijk over mensen en in de tijd. Het geld is nog niet op, maar meer is altijd welkom. Ze hebben nog een lange weg te gaan voordat alles weer een beetje normaal is. Laat jouw hart ook (weer) spreken en geef! Je kunt dat weer doen via Gofundme of rechtstreeks naar mijn speciale Marokkorekening, ASN Bank NL76ASNB0708466648, Bic: ASNB NL21 t.n.v. C. de Hoog te Bétête. Namens iedereen hartelijk dank! Corrie
|
|
|
Aziam Trek - Wandelreizen met een hart |